Daarenboven neemt de huid betreffende een regenworm dankzij een slijmlaag gemakkelijk zuurstof op uit een omstreken – een zuurstofmoleculen lossen op in dit vocht, waardoor de worm mag ademen.
In die segmenten zijn kringvormige spieren aanwezig, die er bij aanspanning voor zorgen dat het wormenlichaam langer en dunner wordt. Een regenworm heeft ook spieren die aangaande kop tot kont lopen. Wanneer deze ‘lengtespieren’ aanspannen, wordt de worm korter en dikker.
Regenwormen bestaan essentieel voor een gezonde bodem en ravotten een grote rol in het ecosysteem. Ze herstellen de bodemstructuur via tunnels te graven, wat lucht en drinkwater doorlaat. Het helpt beplanting om lekkerder te groeien.
Regenwormen worden vaak ‘ecosysteemingenieurs’ genoemd vanwege hun vermogen om dat te verrichten een bodemstructuur wijzigen en compositie. Hun lichamelijke aanwezigheid en activiteiten beïnvloeden het bodemecosysteem aanzienlijk, waardoor dit veerkrachtiger en productiever is.
Via dit afwisselend aan- en relaxed van deze een paar soorten spieren, beweegt de worm zich voort in een bodem. Hoe eenvoudig dat gaat, hangt af met dit bodemtype. Bij ons losse podzolbodem onder andere is dit puur ons kwestie aangaande een zandkorrels opzij duwen. In een stugge kleibodem eet een worm zichzelf een weg via een ondergrond.
In dat geval kunnen ze een bodem vruchtbaarder produceren – maar er is dus immers een minimumhoeveelheid vegetaal bouwstof voor benodigd. Wanneer dat ontbreekt, verhongeren de regenwormen. Hun dode lijf zorgt wel een tijdelijke verrijking met de vloer – doch uiteindelijk is die weer eventjes arm mits voorheen.
De inwendige testis en een uitwendige opening vormen het mannelijk orgaan. Ovaria, eileiders en ons uitwendige opening vormen dit vrouwelijke orgaan.
Behalve gewervelde dieren bestaan er ook vele ongewervelden welke op regenwormen jagen. Ons beruchte vijand zijn loopkevers zoals schallebijters en met name hun roofzuchtige larven. Ook duizendpoten bijvoorbeeld een tuinduizendpoot (Geophilus longicornis) bunkeren regenwormen.
De regenworm bezit geen bijzondere ademhalingsorganen, doch immers ons duurzaam vertakt gesloten bloedvatensysteem, waarmee via een huid zuurstof opgenomen wordt en uit de darm geregistreerd voedingsstoffen geraken getransporteerd. Regenwormen beschikken over een more info paar bloedvaten welke via dit gehele lijf lopen, met een bovenzijde is het rugvat gelegen dat het bloed van achter naar voren stuwt. Aan een buikzijde kan zijn dit buikvat gelegen zodat dit bloed betreffende voren naar achteren stroomt.
De mannelijke geslachtsorganen over een regenworm bevinden zich inwendig en beschikken over een verbinding betreffende een opening met de buikzijde, een zogenaamde geslachtsporie. De zaadcellen welke worden afgescheiden aankomen terecht in ons groef welke naar achteren loopt. Omdat deze groef gedurende de paring is omgeven door slijm is de groef afgesloten en vormt ons kanaaltje waardoor het zaad naar een zaadblaasjes met een levenspartner vloeit.
Regenwormen beschikken over ons langwerpig, typisch wormachtig lichaam zonder poten en verder andere aanhangsels mankeren. De gewone regenworm bereikt een totale lichaamslengte betreffende dertig centimeter, het is aanmerkelijk langduriger vervolgens gelijkende regenwormen zoals Lumbricus rubellus (tot 15 cm) en Lumbricus castaneus (tot 5 cm).
Regenwormen gedijen in bodems welke juist gedraineerd, vochtig en rijk met organisch bouwstof bestaan. Dit verstrekken over organische wijzigingen, bijvoorbeeld compost ofwel mulch, bevordert een activiteit over regenwormen via de beschikbaarheid van hun voedselbron te vergroten.
Die verbindingen helpen het evenwicht met micro-organismen in de bodem te behouden, zodat een mogelijkheid op ziekte-uitbraken wordt verminderd en de welzijn over planten wordt verbeterd.
‘s Winters kunnen regenwormen in een soort winterslaap: de diapause. Ze kruipen dieper de bodem in en bestaan inactief, zodat ze gering energie verbruiken. Mits een temperatuur hoog voldoende is, worden ze alweer werkend.